Lévi Weemoedt – Pessimisme Kun Je Leren ! (Hardcover/Gebonden) Nieuw
BCZ
De mooiste versjes uitgekozen door Özcan Akyol
“Lévi Weemoedt, pseudoniem van Isaäck Jacobus van Wijk (Vlaardingen, 22 oktober 1948) is een Nederlandse schrijver en dichter. Weemoedt studeerde Nederlandse taal- en letterkunde in Leiden. Hij heeft dertien jaar als leraar Nederlands in Vlaardingen voor de klas gestaan. Omdat hij hierin niet voldoende voldoening vond, stopte hij met lesgeven. Weemoedt is schrijver van tragi-komische korte verhalen en dito gedichten die veelal in en rondom Vlaardingen spelen. Ook was hij als medewerker verbonden aan het Algemeen Dagblad en publiceerde hij in Renaissance. Verder was Weemoedt van 1976 tot 1979 redacteur van literair-satirisch studentenblad Propria Cures, later, in de jaren ’80 schreef hij in “”Mare,”” het weekblad van de Rijksuniversiteit Leiden. Weemoedt debuteerde in 1977 met Geduldig Lijden, een jaar later gevolgd door Geen Bloemen en Zand Erover (1981). Zijn werk werd in 2007 verzameld in Vanaf de dag dat ik mensen zag. In totaal 261 gedichten was de oogst van de afgelopen dertig jaar en nu voegt Met enige vertraging daar 83 gedichten aan toe. Sinds 1992 woont hij in Assen.
Aan het begin van deze eeuw, toen ik nog een puisterige puber was, voelde ik een grote behoefte om in de literatuur de antwoorden op mijn levensvragen te vinden. Dat lukte niet. Hoewel ik het kunstenaarsleven leidde, inclusief een getormenteerde ziel en een geveinsde zucht naar drank, net als mijn literaire helden, duwden de meeste boeken me verder in de put. Tot ik het werk van Levi Weemoedt ontdekte.
De persoonlijke ellende spat van zijn poëzie, maar hij verpakt het in de liefde voor taal en ongebreidelde zelfspot, een combinatie die ik niet voor mogelijk hield. Als hij een mislukking beschreef, bood me dat troost, en moest ik ongemakkelijk lachen om mijn eigen pathetische overdrijvingen. Nog vaker deed hij me huiveren om zijn tekstuele spitsvondigheid en het superieure spel met woorden dat hij telkens speelt. De gedichten kwamen soms wat kort en eenvoudig op me over, maar er zijn maar weinig dichters die het autonoom na kunnen doen.
Het gedicht ‘Don Juan Lul’ tors ik al ruim een decennium ingelijst met me mee naar de verschillende huizen die ik heb bewoond. Nu hangt het pontificaal in onze woonkamer. In al zijn eenvoud schetst het een beeld van iemand die ogenschijnlijk alles al heeft opgegeven. In werkelijkheid houdt de taal hem overeind. Iedereen moet Weemoedt lezen! Vandaar deze bloemlezing, die ik met veel plezier heb samengesteld.’ – Özcan Akyol
Bespaar portokosten bekijk ook mijn andere advertenties
